Supplique des Prêtres
20 octobre 1863
Lugduni,
die 20 Xbris 1863.
Beatissime Pater,
Cum Sanctitas Vestra singulari dilectione clerum diœcesis
Lugdunensis semper prosecuta fuerit, hujusce diœcesis sacerdotes, filii
supplices et afilicti, ad ipsam festinanter et
fidenter accurrimus.
Quanto amore, quantâque animi devotione nostrum breviarium
et liturgiam diligamus, atque retineamus, optimo et amantissimo Patri apprimè notum est. Ut primum
immutationem imminere rumor longè latèque percrebuit,
ferè quisquis ex pastoribus et fidelibus, pro re sibi carissimâ metuens, vehementi dolore oppressus est. Si nihil
nobis antiquiùs quàm nostra liturgia, procul dubio non sinè magni momenti
rationibus. Liceat inter
alia adducere testimonium doctissimi cardinalis Bona qui hoc rœclarius
scripsit :
« Sancta Lugdunensis Ecclesia, Galliarum primatu insignis,
propriis ritibus utitur, quos sanctum Irenæum episcopum et martyrem instituisse
earum partium traditio est. Ecclesia ista
novitates nescit, et tàm in
cantu quàm in cæremoniis et aliis functionibus ecclesiasticis, antiquitatis
tenacissima est. »
(Bona, De variis ritibus divinæ psalmodiae, capit. XVIII,
§ IX.)
Quas quidem cæremonias et hos ritus, antiquitate commendabiles, archiepiscopus Montazet, in
præterito sæculo, attingere non ausus est, ut ipse
ait : à ritibus partter et cœrcmoniis manum abstinuimus.
(Miss. Lugd. pag. 7 de anno 1771). Breviarium quidem immutavit, sed per vim, per lites, per
judicis temporalis sententias, strenuè canonicis et omni clero
renitentibus, et vix, in infausta rerum Gallicanarum perturbatione, tàm iniquæ
spoliationis oblita est Ecclesia Lugdunensis. Illud breviarium
ad pristinam formam adducere studuit eminentissimus cardinalis de Bonald. In hanc elucubrationem, inquit, antè omnia nobis cordi fuit inhœrere
vestigiis insignis liturgiae Lugdunensis, lypumque avitam adservare. (Brev.
Lugd. pag. VI).
Si quandò ad gremium Ecclesiæ Romanæ reversum est, proprias cæremonias et ritus retinere licitum fuit, Apostolicâ Sede exoratâ et benigniùs annuente.
Eâdem benevolentià habebis filios semper fideles, Patri tot injurias patienti devotissimos,
de quibus hæc suprà modum gloriosa scripsisti, quæ,
nisi dixisses, nec cogitare quidem auderemus : «
Haeredes agnoscimus et successores eorum qui, tempore calamitoso, prædecessorem nostrum Eleutherium litteris recreabant... qui... zelo apostolico et
religionis studio videntur contendere ut aliis in exemplum designari possint. »
(Epist. 6i Xbris 1862, ad card. de Bonald).
Nostra in optimo Patre ea est fiducia, ut, si quâ diœcesis
gratiâ speciali esset donanda, certissimè illa quae mirabili de fide Propagandâ
Associatione et tot viris apostolicis Ecclesiam
catholicam ditavit, quae, prima omnium, estum dedicavit Immaculatæ Conceptioni, cujus definitio dogmatica
in æternam Pontificatûs Pii IX gloriam per orbem terrarum celebrabitur.
Insuper, Pater Beatissime, hanc breviarii et liturgiæ
nostræ mutationem cui fortè bono aptam nescimus, sed multis perturbationibus,
et dissensionibus multis perfectè scimus fore obnoxiam, plaudente totà impiorum
et Protestantium catervâ, et hæc dissidia nostra in libellis
publicis dissiminante
et iniquo gaudio divulgante.
Addat Sanctitas Vestra et hanc gratiam, quam intimis
totius animi medullis, totoque cordis affectu, exoramus et exposcimus, et quâ
nobis nulla major. Et, ut praefatae epistolœ verbis utamur : nos quoque, si
fieri potest, « Vetustissima
charitatis præcipuæ
vincula quae Lugdunensem cum Romanâ Ecclesia
devinxerunt arctius necti et constringi, » persentiemus.
Quod si breviarium nostrum nullis votis, nullisque precibus nostris
servari posse, sed omninò immutandum videatur Sanctitati Vestrae, saltem velit,
redeamus ad illud quo injustissimè spoliatus fuit clerus Lugdunensis. « Hanc copiosam non minus ac selectam
paternorum rituum supellectilem, (ut ait Card.
de Bonald, brev. Lugd. pag. 8) non immeritò habere arbitramur ut opes
domesticas, ut coronam Ecclesiæ Lugdunensi propriam, et insignia nobilitatis ejus pignora quæ, nec per violentas manus, nec er temporis lapsum, rapi et aboleri potuerunt. Sed Benignitas Vestra etiam nolit
ut eò oloris dejiciamur, ob mala quæ merito jure
reformidanda nobis videntur.
Tristitiam magnam, et spes non minimas
commisimus Patri optimo et Pontifici maximo, quem nullus hominum adiit unquam, et abivit confusus.
Sacerdotes dioecesis Lugdunensis, ecclesiarum rectores,
vicarii, professores, capellani…… ad sanctitatis Vestrae pedes provoluti,
humillimèque benedictionem apostolicam implorantes, subscribimus,
Beatissime
Pater,
Servi filiique addictissimi et
fidentissimi.